افراطي‌ترين نوع برخورد نيز همين قلاده بستن و به درگاه امام حسين علي (ع) رفتن است؛ رفتاري که ساده‌انگارانه‌ترين نوع ابراز محبت به درگاه سرور و سالار شهيدان است و تنها زمينه ساز فضاسازي جريانات ضدشيعي به ويژه جريان افراطي وهابي مي‌شود. متأسفانه اين رويکرد‌ها که برگرفته از برداشت‌هاي سطحي از مکتب انسان‌ساز تشيع است، در سال‌هاي اخير در اشکال متعدد ظهور و بروز کرده و همواره نهي شده؛ اما اين بار از دريچه متفاوتي خود را به معرض نمايش گذاشته است.

بي‌گمان در مقام عرض ارادت به ساحت ملکوتي معصومين، نياز به برخي رفتارهاي ظاهري ـ که هيچ نسبتي با دين و مذهب ندارد ـ نيست و اين عرض ادب نزد معصومين، بايد در نيت اشخاص باشد، وگرنه اين که در کلام نمايش‌هاي اينچنيني به راه انداخته و مکتب شيعه را با همين رفتارهاي ظاهري هزينه‌زا شناساندن، نه تنها به مصلحت نيست که بازي با آبروي شيعه است.

پيش از اين نيز از برخي مراجع معظم تقليد ـ مشخصاٌ ـ درباره چنين رفتارهايي، استفتائاتي با اين مضمون شده بود که: «برخي مداحان شعرهاي نامناسب خوانده، مانند من حسين اللهي هستم يا قلاده? سگ به گردن انداخته يا صداي سگ درمي‌آورند، وظيفه? ما در برخورد با اين افراد چيست؟».

آيت‌الله العظمي صافي گلپايگاني در اين باره پاسخ داده بودند: «اشعار مذکور خواندنشان جايز نيست و اعتقاد به مضمون آن کفر است و بايد از آن جلوگيري شود و صداي سگ درآوردن کار زشتي است».

آيت‌الله موسوي تبريزي نيز در اين باره چنين پاسخ داده بودند: «مداحي و خواندن اشعار در مجالس اهل بيت (ع) بايد طوري باشد که موجب وهن نباشد و بهانه به دست دشمنان شيعه ندهد. در مجالس اهل بيت (ع) بايد اشعاري خوانده شود که فضائل آن بزرگواران بيان شود و مصائب و مظلوميت آن‌ها براي مردم گفته شود. ائمه (ع) از ما نخواسته‌اند که خود را به صورت حيوان درآوريم، آنچه از ما خواسته‌اند اين است که مؤمن صالح باشيم و اخلاق ما اخلاقي باشد که از آن بزرگواران رسيده است».

و آيات مکارم شيرازي و سيستاني نيز تأکيد کردند، اين اشخاص ارشاد شوند و در واقع عمل مذکور را نهي فرموده‌اند.

با اين اوصاف، گويا رفتارهايي که هيچ يک از مراجع تقليد تأييدش نمي‌کنند، و هيچ سند فقهي محکمي ندارد، بايد جدا نقد شود. همچنين جريانات مذهبي نيز با سکوت از کنار چنين رفتاري نگذشته و اين شيوه عرض ادب را که شايد خالصانه نيز باشد، نوعي از عرض ادب همچون سينه‌زني قلمداد نکنند، چرا که مقايسه‌اي ناپذيرفته است و تنها ثلمه‌اي به کليت عزاداري امام حسين بن علي (ع) وارد مي‌کند.

بنابراين، بايد مراقب بود که با چنين کجروي‌هايي، شيوه عملي امام حسين (ع) و عدالت طلبي، آزادگي و ظلم ستيزي و مقابله با طاغوت، جاي خود را به چنين رفتارهاي سطحي ندهد.

روزهاي محرم و صفر، يادآوري راهي است که امام سوم شيعيان به پيروان و محبانش نشان داد و قيام مظلوم بحق در اقليت را پيروز بر ظالم غيرحق اکثريت کرد؛ هر چند به ظاهر نشان دهد که شمشير بر خون برتري يافته، ولي تاريخ روايتي ديگر خواهد داشت و با خون همين مظلومان، سند حقانيتشان بر کتاب تاريخ براي ابديت درج شده است و اين کمال بي‌انصافي و ظلمي دوچندان در حق ائمه هدي است که عمق اين حرکت بزرگ را در سطحي‌ترين پايين و دل اين بزرگواران را به درد آورد.

امام حسين (ع) کلب نمي‌خواهد، بلکه آزاده بصير و ديندار مي‌خواهد که در وقت انتخاب و پيچ‌هاي تاريخ، فرق حق و باطل را دريافته باشند؛ جان بر کفاني مي‌خواهد که در منزلگه انتخاب، توان تشخيص سنگرگاه حق و اردوگاه باطل را داشته باشند و اسير ظاهرگرايي صرف نشوند.

ايشان در مقام يک چهره مصلح همچنان که نماد مظلوميت تشيع سرخ علوي است، نماد آزادگي و سخنگويي براي ارشاد به راه حق در آخرين نفس‌ها و حتي بر فراز نيزه بوده و اين سخت دردآور است که برخي شيعيان، عمق نگاه اين اسوه انسانيت را درک نکرده باشند؛ پس اندکي به خود آييم و اگر خود چنين رفتارهايي نمي‌کنيم، ديگراني را که اسير چنين کارهاي وهن‌آلودي هستند، ارشاد نماييم.

منبع: تابناک